خبرنامه

Link to حکیم ارد بزرگ (بزرگترین فیلسوف جهان ) : افسوس که چشمان مردم میهنم ، مردگان را بهتر از زندگان می بینند .

جعفر محمدی : «فرومایگی» یا «مناعت طبع» ؛ به کدام سو می رویم؟!
جعفر محمدی - محیط بان ها تنها مانده اند ؛ ارتش کمک کند
سخنان حکیم ارد بزرگ
تصویر جملات حکیم ارد بزرگ

جعفر محمدی : «فرومایگی» یا «مناعت طبع» ؛ به کدام سو می رویم؟!

Posted: 01 Mar 2014 08:32 PM PST

«فرومایگی» یا «مناعت طبع» ؛ به کدام سو می رویم؟!
جعفر محمدی
عصرایران - مالک یک سالن نمایشگاهی که آن را غرفه غرفه کرده و به صنف های مختلف اجاره داده است تعریف می کرد: دو روز قبل ، زمان اجاره یکی از غرفه ها به پایان رسیده بود و مستأجر که سبزی فروش بود، باید آن روز غرفه را تخلیه می کرد. نزد من آمد و گفت: من دارم می روم، مقداری سبزی در غرفه باقی مانده که تخلیه اش برایم مقرون به صرفه نیست، سبزی ها در اختیار شما.
بعد از رفتن سبزی فروش به مشتریانی که در محوطه بودند اعلام کردیم که در فلان غرفه ، مقداری سبزی وجود دارد، کسانی که سبزی می خواهند می توانند به رایگان بردارند.

تا این را گفتیم ، ناگهان حمله ای بزرگ از همه نقاط سالن به سمت غرفه سبزی فروشی آغاز شد. ازدحام شکل گرفت ، نظم مجموعه به هم ریخت و مردم در حالی که از سر و کول همدیگر بالا می رفتند، تره و تربچه و جعفری ،گشنیز و ریحان و نعنا و ... را از دست هم می کشیدند... ؛ خلاصه آن که از کاری که کردیم پشیمان شدیم و گفتیم که ای کاش سبزی ها را دور می ریختیم!

این وضعیت ، البته مربوط به آن مرکز خرید و آن غرفه و مردم آن ناحیه نیست. دو سال پیش نیز وقتی مرغ گران شد و دولت وقت مرغ ارزان برای تأمین نیازهای مردم در فروشگاه ها عرضه کرد، در بسیاری از خانواده ها ، همه اعضای بزرگسال خانواده به سمت مراکز توزیع هجوم بردند تا مرغ بیشتری گیرشان بیاید، بی آن که فکر کنند بقیه هم در این میان حقی دارند. چنان شد که در ان ایام ، یخچال و فریزهای برخی از همین مردم نیازمند(!) پر شد از مرغ هایی که پدر و مادر و پسر دختر خانواده در صفوف به هم پیوسته گرفته بودند و برخی دیگر، حسرت به دل یک وعده مرغ شدند.

توزیع مرغ ارزان و صف(!) مردم

در موضوع سبد کالای رایگان نیز که اخیراً پیش آمد ، هجوم بی امان مردم به فروشگاه ها ، صحنه هایی پدید آورد که چیزی جز شرمساری ملی نبود و این در حالی است که به اندازه همه مشمولان طرح ، سبد کالا وجود داشت و دارد و اینک ، بعد از آن هجوم حیرت انگیز اولیه ، فروشگاه های عرضه کننده در کمال آرامش و خلوت ، سبد متقاضیان غیر عجول را ظرف کمتر از 10 دقیقه ، با احترام کامل تحویل می دهند.

کتک کاری در حاشیه صف توزیع سبد کالا

وقتی چنین اتفاقاتی را در کشورم می بینم ، ناخودآگاه به یاد خاطره یکی از دوستان می افتم که چنین تعریف می کرد: سال ها پیش در یکی از کشورهای اروپایی مشغول تحصیل بودم (اگر فراموش نکرده باشم ، آلمان غربی بود) ؛ رادیو اعلام کرد که در فلان فروشگاه ها ، چند قلم ماده غذایی "به قیمت پایین تر از بازار" عرضه می شود و کسانی که نیازمند هستند می توانند به آن فروشگاه ها مراجعه و با هزینه اندک، خرید کنند.
من و سایر دوستان ایرانی ام که مستأجر خانه یک پیرزن 80 ساله بودیم ، آن روز بسیج شدیم و به چند تا از آن فروشگاه ها رفتیم و کلی خرید ارزان کردیم.
غروب با دستانی پر و در حالی که احساس پیروزی می کردیم به خانه برگشتیم ، هنگام وارد شدن به خانه ، صاحبخانه را دیدیم و با شوق و ذوق ماجرای زرنگی ام را برایش تعریف کردیم و گفتیم اگر نمی تواند برای خرید برود ، به ما بگوید که فردا برای او هم خرید ارزان کنیم.

پیرزن آلمانی ، با خشم نگاه مان کرد و گفت: تا فردا فرصت دارید خانه مرا تخلیه کنید.
ما که فکر می کردیم در حق او خوبی می کنیم ، با تعجب علت را پرسیدیم ؛پاسخ داد: شما به کشور من خیانت کردید ؛ این هایی که خریدید ، برای نیازمندان بود که آنها هم در حد نیاز خودشان باید تهیه کنند نه این که افرادی مانند شما که نیازمند نیستید ، به فروشگاه ها هجوم ببرید و حق دیگران را تصاحب کنید.

صف مردم ژاپن برای دریافت کمک، بعد از سونامی مرگباری که تخریب های بسیار گسترده برجای گذاشت و هزاران نفر را داغدار کرد

غرض از ذکر ماجراهای پیش گفته ، اشاره به یک خصیصه ناپسند در میان ما ایرانی هاست. این که اگر چیزی مفت یا بسیار ارزان باشد باید تصاحبش کرد ولو آن که مفت یا ارزان بودنش ، برای آن است که فقرا هم به نانی برسند ، چه معنایی می تواند داشته باشد؟
بله! درست است که عده ای بر اثر فقر و نداری ، حتی یک روز هم نمی توانند صبر کنند و در اولین روز توزیع مرغ یا سبد کالا به فروشگاه ها روانه می شوند ؛ یا درست است که عده ای به دلیل عدم اعتماد به دولت و این که آیا فردا هم سبدی در کار است یا نه ، هجوم می برند، ولی آیا همه آنچه از شلوغی و هجوم و بی نظمی مدام می بینیم ، ریشه در همین فقر و بی اعتمادی دارد یا مساله ، ریشه ای تر از این حرف هاست؟

مثلاً در همین ماجرای سبزی رایگان که همین دو روز قبل در یک منطقه متوسط نشین شهری رخ داد ، آیا مردمی برای خرید به آن مرکز رفته بودند، فقیر و نیازمند اندکی سبزی بودند یا مثلاً پای دولت در میان بود؟

فرقی نمی کند که رئیس جمهور که باشد و چه چیزی توزیع شود. بخش مهمی از مردم ما ، از ارزش اخلاقی مناعت طبع ، فاصله گرفته اند. حتماً در دقایقی که آن افراد از سر و کول همدیگر بالا می رفتند تا چند برگ سبزی و چند تربچه بیشتر به دست آورند ، عده ای هم از کنار ماجرا عبور کرده اند زیرا ارزش خود را فراتر از آن دیده اند که برای سبزی رایگان ، این و آن را له کنند و احتمالاً خودشان هم له شوند.
اما وجود این افراد - که دیده هم نمی شوند - نافی وجود فرهنگ فرومایگی در میان بخشی از مردم ایران نیست. سخن از اسنان های فقیری که برای نان شب می جنگند نیست ، سخن از انسان های متوسط و حتی متمولی است که وقتی پای کالا به میان می آید،ولو آن که نیازمندش نباشند، انسانیت خود را فراموش می کنند.
مسوولیت دولت ها به جای خود ، اما نباید فرد فرد ما درباره رفتارهای خودمان مسوولیت داشته باشیم؟

من ، شما و یا هر کدام از نزدیکان مان ، با هر شغل،جایگاه و فضیلتی که می توانیم داشته باشیم ، ممکن است مشمول این ضعف باشیم؛ گارد گرفتن در برابر این انتقاد ، تنها به فراموشی ارزش انسانی خودمان و گسترش فرهنگ دنائت طبع - در برابر مناعت طبع و بزرگواری - می انجامد.

3 نکته درباره تلاش های "خط تخریب" برای از بین بردن تنش زدایی روحانی

"زندگی" بیش از انرژی هسته ای حق مسلم ماست

جعفر محمدی

عصرایران - تلاش برای تخطئه سیاست تنش زدایی دولت روحانی ، وارد فاز جدیدی شده است و مخالفان دولت ، این بار می کوشند به استناد سخنان مقامات آمریکایی و اروپایی، چنین نتیجه گیری کنند که چون آنان صداقت ندارند، نباید در مسیر بهبود روابط با غرب حرکت کرد.

سرمقاله یکی از روزنامه های جریان تخریب در شماره اخیر خود نوشته : « جان‌کری در داووس گفت:آمریکا حتی در دوره ریاست جمهوری حسن روحانی به ایران اطمینان ندارد.
کلاوس شواب رئیس مجمع جهانی اقتصاد به آسوشیتدپرس گفت:هنوز زود است که رئیس جمهور و وزیر خارجه ایران بتوانند اعتماد جامعه جهانی [غرب]را به دست آورند!
میان مکالمه تلفنی دکتر روحانی با رئیس جمهور آمریکا دو روز فاصله نیفتاد که اوباما در ملاقات با نتانیاهو گفت همه گزینه‌ها از جمله گزینه نظامی درباره ایران روی میز است. »

و سپس نتیجه گیری کرده که توافق هسته ای ، "به شکل رگباری تیر خلاص خورد"ه است.

مقدمات استدلال آقایان ، البته صحیح است: غربی ها در سیاست خارجی شان ، صداقت ندارند ، آنها حتی به ما هم اطمینان ندارند ، صرفاً به دنبال منافع خویش هستند و اگر هم بتوانند از زدن هیچ ضربه ای به ما ابا نمی کنند.
لذا اگر کسی بنای تحلیل و اقدام خود را بر اعتماد به غرب بگذارد ، حتماً دچار خطای راهبردی شده است.

تا بدین جای سخن ، مشکلی نیست ؛ اما چند نکته بسیار مهم را نباید مغفول گذاشت:

1 - مشکل راهبری اصحاب تخریب این است که روابط بین المللی را به طرز فجیعی با روابط شخصی و خانوادگی اشتباه گرفته اند. اگر برای دختر آنان ، خواستگاری بیاید که صداقت نداشته باشد و انسان قابل اعتمادی نباشد ، مانند بقیه انسان های عاقل، با ازدواج درخواستی مخالفت می کنند و کسی هم بابت این مخالفت ، سرزنش شان نمی کند.
آنان فکر می کنند که قضیه روابط بین المللی هم نظیر این موضوع خانوادگی است ، حال آن که این دو ، از اساس با یکدیگر متفاوت اند.

آنچه در روابط خصوصی و خانوادگی سالم، ملاک عمل است ، اعتماد متقابل ، حس مشترک ، علائق عاطفی و نظایر این هاست اما در روابط بین المللی ، منفعت طلبی ، استیلاجویی ، خطر زدایی و مفاهیمی مشابه ، ملاک عمل است.

لذا اگر بخواهیم در روابط خارجی ، ملاک های زندگی فردی را مد نظر داشته باشیم ، دقیقاً از همین لحظه باید وزارت خارجه را تعطیل کنیم و با هیچ کشوری ، هیچ رابطه ای نداشته باشیم.

به عنوان مثالی واضح ، اگر بی اعتمادی و سوابق خصومت بار تاریخی و اقدامات غیر همسوی کنونی ، ملاک تصمیم و عمل است، باید حتی روسیه و چین را نیز که در کنار آمریکا به تحریم ایران رأی داده اند از دایره روابط خارجی مان حذف کنیم. حال آن که به دلیل منافعی که برای خود ترسیم کرده ایم با این دو کشور رابطه داریم ولی مثلاً با کشوری مانند بوتان ، علیرغم این که هیچ اقدامی هم علیه ایران نکرده ، رابطه خاصی نداریم ، چون منافع خاصی هم نداریم.

2 - هنر دیپلماسی ، برقراری رابطه با جریان های غیرهمسو ، دفع شر و ضرر آنها و نهایتاً تبدیل تخاصم به تعامل منفعت محور است.
اکنون جمهوری اسلامی ایران ، با دمشق ، روابط خوبی دارد. لذا اگر مقامات ایرانی در رایزنی با سوری ها چند تفاهم نامه همکاری منعقد نمایند که نتیجه اش درآمد سالانه یک میلیارد دلاری برای ایران باشد، هر چند این یک دستاورد است ، اما کار چندان شاقی انجام نداده اند.

اما اگر با جریان مقابل ، مثلاً آمریکا وارد مذاکره شوند و جلوی آسیب های بیشتر آمریکا را بگیرند و رفته رفته و حتی در دراز مدت ، دشمنی که همواره خطر جنگ با آن وجود داشت را به یک طرف تجاری تبدیل کنند، کارشان تاریخی و هنرمندانه است.

چانه زنی با رقبای قدرتمند ، بسیار ارزشمندتر از چای خوری با دوستان گرمابه و گلستان است.

3 - جریان تخریب ، هر چند سیاست تنش زدایی روحانی را با تمام توان تخطئه می کند اما فارغ از شعارهایی مانند مقاومت ، هرگز نمی گوید که اگر راه این نیست ، پس کدام است؟
فرض کنید که دولت جمهوری اسلامی ، راه تنش زدایی را کنار بگذارد و همچنان با این استدلال درست که "حق با ماست" از در تقابل با دنیا برآید ؛ بعدش چه؟
آیا جز این است که ادامه این مسیر، اگر به جنگ هم منتهی نشود، نتیجه ای جز تشدید تحریم های فلج کننده و نابودی اقتصاد ایران و معیشت ایرانیان و نهایتاً بروز بحران های اجتماعی و سیاسی نخواهد داشت؟ آیا این را می خواهیم؟

خط تخریب ، اگر صداقت دارد ، در کنار غر زدن های روزانه اش ، بگوید پیشنهاد جایگزین اش برای تنش زدایی چیست؟
فقط یادشان باشد که قرار نیست فرد فرد مردم ایران ، برای داشتن چند کیلو اورانیوم 20درصد غنی شده ، تنها فرصت شان برای زندگی از ازل تا ابد را تحت شدیدترین فشارها باشند.

زندگی - و نه فقط زنده ماندن - بیش از انرژی هسته ای حق مسلم ماست.

سایت عصر ایران

جعفر محمدی - محیط بان ها تنها مانده اند ؛ ارتش کمک کند

Posted: 01 Mar 2014 08:20 PM PST

محیط بان ها تنها مانده اند ؛ ارتش کمک کند
تدبیر دولت، قدرت ارتش و حمایت مردم
عصرایران ؛ جعفر محمدی - "وسعت زیاد ایران و محیط زیست گسترده ، حیات وحش و گونه های گیاهی متعدد و بعضاً در معرض انقراض ، افراد سودجو یا تفریح طلبی که به جان درختان و حیوانات افتاده اند" ، همه این ها یک سو و "تعداد اندک محیط بانانی که با حداقل حقوق کار می کنند و قوانین ناکارآمد زیست محیطی" از سوی دیگر ، دست به دست هم داده اند تا محیط زیست ایران در معرض یک فروپاشی جدی قرار گیرد.

هم اکنون بسیاری از گونه های گیاهی و جانوری در ایران از بین رفته اند (مانند شیر ایرانی که دیگر وجود ندارد) و یا در معرض انقراض اند(مثل خرس سیاه و هوبره).
در شکل گیری این وضعیت مصیبت بار عوامل متعددی دخیل هستند که در این نوشتار صرفاً به بحث محیط بانی و تنهایی محیط بانان اشاره می کنیم.

تعداد محیط بانانی که در ایران مشغول به کار هستند، حدود یک دوازدهم استاندارد جهانی است (بعضی ها می گویند یک چهارم). علاوه بر این ، محیط بانان در مواجهه با شکارچیان غیرمجاز ، حتی در مناطق حفاظت شده تقریباً خلع سلاح هستند چون برغم داشتن اسلحه ، اگر با شکارچیان درگیر شوند و آسیبی به آنها برسانند ، خود گرفتار مراحل قانونی و قضایی می شوند. این ، گذشته از محیط بانانی است که به وسیله شکارچیان هدف قرار گرفته و به شهادت رسیده اند.

شاید در کوتاه مدت ، امکان افزایش تعداد محیط بانان وجود نداشته باشد ، هر چند که باید برنامه استخدام و آموزش محیط بانان و تأمین بودجه برای آنها به طور جدی دنبال شود. لذا در شرایط کنونی ، شاید بهترین گزینه استفاده از نیروهای ارتش به عنوان ضابطان سازمان محیط زیست در مناطق حفاظت شده باشد.

این تجربه ای است که در برخی کشورها که به محیط زیست اهمیت ویژه می دهند عملیاتی شده و بسیار هم مؤثر بوده است.
البته استفاده از ارتش ، به معنای این نیست که سازمان محیط زیست این مناطق را به ارتش واگذار کند بلکه باید یگان های آموزش دیده ای از ارتش ، در تعامل با سازمان محیط زیست و تحت نظر آن به محیط بانان در برقراری امنیت در مناطق حفاظت شده و زیستگاه های حیات وحش کمک کنند.

بی شک افسران تحصیل کرده و علاقه مندی که دوره های آموزشی مرتبط زیست محیطی را هم طی کرده باشند ، می توانند با حضور هدفمند در مناطق هدف ، هم به محیط بانان کمک کنند و قوت قلب شان باشند و هم باعث شوند شکارچیان جرأت و جسارت قبلی را نداشته باشند.

در کنار این حضور ، باید قوانین حمایت از محیط بانان نیز تقویت شود. در کشور کنیا که طبیعت بکر و حیات وحش منحصر به فردش از جاذبه های توریستی و منابع درآمدی این کشور به شمار می رود ، قانونی وجود دارد مبنی بر این که محیط بان به هر فرد مسلحی که وارد مناطق حفاظت شده شود "باید" شلیک کند ولو این که این شلیک منجر به مرگ فردی باشد که با سلاح وارد حریم شده است. قانون هم به طور مطلق از محیط بان حمایت می کند.

جالب این جاست که در برخی کشورها ، افرادی که می خواهند وارد مناطق حفاظت شده بشوند باید تعهد بدهند که هیچ گونه سلاحی را حمل نخواهند کرد و حتی اگر مورد حمله حیات وحش قرار بگیرند حق آسیب رساندن ندارند چون این ها هستند که وارد حریم حیوانات شده اند و با علم به خطرات محیط ، خود را در معرض آن قرار داده اند.

این وضعیت باعث می شود افراد در زیستگاه های حفاظت شده ، هم از جانب محیط بانان در معرض کنترل و خطر باشند و هم از سوی حیات وحش ؛ به همین دلیل ترجیح می دهند به طور غیر قانونی وارد این مناطق نشوند و برای بازدید از آن ، از طرق قانونی و حفاظت شده اقدام کنند تا هم از طبیعت لذت ببرند و به تماشای حیات وحش بپردازند و هم خودشان محفوظ باشند و نهایتاً محیط زیست هم آسیب نبیند.

اما در کشور ما ، نه تنها از این سختگیری ها خبری نیست ، بلکه شکارچیان در روز روشن ، با موتور سیکلت به تعیقب آهوها می پردازند تا حیوانات نفس بُر شوند و به دام بیفتند یا با سلاح هایی که بعضاً رگباری هم شلیک می کند ، یه سمت پلنگ ها و میش ها و ... تیز اندازی می کنند و محیط بانان هم در مقابل شان عملاً نمی توانند کاری کنند.

از همه بدتر این که نهادهای رسمی ، در فرایندی کاملاً قانونی به افراد اجازه می دهند شکار کنند و مشخص است وقتی پای شکارچیان به زیستگاه حیوانات در ظاهری قانونی باز شود، اقدامات غیر قانونی دور از ذهن نیست.

از سازمان حفاظت محیط زیست که در دوره کنونی ، جان تازه ای گرفته انتظار جدی می رود پیشنهاد استفاده از توان ارتش به عنوان ضابط را مورد بررسی کارشناسی قرار دهد تا عنداللزوم به عنوان لایحه به مجلس برود و لباس قانون به تن کند.

وظیفه ارتش ، حراست از کشور است و زیستگاه های تحت حفاظت نیز با هر عنوانی بخشی از کشورند.
یادمان باشد که اگر امروز حرکتهای جدی نکنیم ، فردا خیلی دیر است. فجایع زیست محیطی عمدتاً قابل جبران نیستند کما این که دیگر نمی توان ببر مازندران را که نسلش را شکارچی ها برانداختند بار دیگر زنده کرد.

بودجه های غیر ضرور به مثابه یارانه های کلان
انصراف از یارانه نقدی؛ روی دیگر سکه
هم از مردم بخواهیم اگر نیاز ندارند از دریافت یارانه نقدی انصراف دهند و هم از دستگاه ها بخواهیم از بخشی از بودجه ای که در واقع یارانه است صرف نظر کنند و البته چون به خودی خود انصراف نخواهند داد دولت و مجلس کاهش بودجه آنها را بی ملاحظه اعمال کنند.
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- سیاست مورد توافق دولت و مجلس شورای اسلامی برای پرداخت یارانه نقدی در فاز دوم اجرای قانون هدفمندی یارانه ها در سال 1393 این است که با توزیع فرم هایی برای خود اظهاری دارایی ها و درآمدها، دایره دریافت کنندگان یارانه نقدی به نصف یا دو سوم میزان کنونی تقلیل یابد.

تاکید بر صداقت در خود اظهاری شهروندان و تهدید به اخذ جریمه در صورت ارایه اطلاعات غلط به مثابه راهکاری در نظر گرفته شده که اشخاص کمتری برای دریافت یارانه نقدی ابراز تمایل کنند و در این صورت دولت نگران اعتراض های احتمالی نباشد چرا که خود سرپرست خانوار انصراف داده است. قابل پیش بینی هم هست که افراد متمکن که نپرداختن مالیات را بر دریافت یارانه ترجیح می دهند از این اندک بگذرند و ان را در کسب و کار جبران کنند . ضمن آن که در حال حاضر شمار جمعیت دریافت کننده یارانه نقدی از جمعیت کشور نیز بیشتر است و این به معنی آن است که گروهی از اموات نیز دریافت می کنند!

این اتفاق احتمالا به خاطر باطل نکردن شناسنامه آنان در بعضی مناطق یا پاره ای سوء استفاده ها به وجود آمده است. مشکلی که البته با صدور شناسنامه های جدید رفع خواهد شد اما سوای این موضوع نیز پرداخت یارانه مساوی به همه اتباع کشور عملا قابل استمرار نیست. بر این اساس از نیمی از مردم خواسته شده خود انصراف دهند.

پیشنهاد آقای مهندس عباس پازوکی – کارشناس برنامه ریزی شهری- که در قالب مقاله ای در عصر ایران منتشر شده بر این نکته تاکید دارد که مردم اگر بدانند یارانه انصرافی صرف کدام پروژه ها می شود انگیزه و اشتیاق بیشتری برای مشارکت پیدا می کنند. از این رو پیشنهاد کرده اند هر انصرافی به نفع پروژه ای باشد و گزارش آن را نیز ارایه دهند.

در این پیشنهاد آمده مثلا اگر ساخت یک بیمارستان 900 میلیون تومان هزینه دارد 20 هزار نفر به نفع احداث یا تکمیل همین پروژه انصراف دهند. در واقع، صرف راستی آزمایی کفایت نمی کند و به اعتماد سازی هم نیاز است.

وقتی بخش هایی ازمردم از نوع برنامه سازی ها و جهت گیری های صدا و سیما ناراضی هستند آیا می توان از آنان خواست از دریافت یارانه نقدی انصراف دهند تا مثلا بودجه هزار میلیارد تومانی این سازمان در سال 93 تامین شود؟!

تنها یک پنجم بودجه این سازمان در سال آتی 200 میلیارد تومان است . 100 میلیارد تومانی را که دو سه باشگاه دولتی در سال هدر می دهند نیز به این عدد اضافه کنید. این اعداد را به کل دریافتی خانوارهای چهار نفری در یک سال تقسیم کنید. چه عددی به دست می آید؟

موضوع پیچیده نیست. می خواهیم بگوییم مردم زمانی با طیب خاطر از دریافت یارانه نقدی انصراف می دهند که احساس کنند این پول واقعا به دست نیازمندان می رسد نه این که خرج سفرهای غیر ضرور این یا آن آقای مدیر کل یا آزمون و خطاهای مدیریتی می شود. من و شما انصراف بدهیم که فلان مدیر غیر ورزشی ده ها میلیارد تومان بدهی روی دست باشگاه دولتی بگذارد و بهمان بازیکن پورشه سوار شود؟ مشاور رسانه ای رییس جمهور سابق که در استخدام صدا و سیماست بارها گفته بود در ایام نوروز دو سوم کارکنان این سازمان به مرخصی و تعطیلات نوروزی می روند اما بیشترین فعالیت نیز در همین دو هفته انجام می شود. چرا همه مردم ایران باید بار تورم نیروی انسانی در یک سازمان را حمل کنند در حالی که درصد قابل توجهی از آنان خوراک فکری خود را از جاهای دیگر تغذیه می کنند؟ نمی خواهیم این سازمان تضعیف شود اما مگر آگهی نمی گیرند؟ نمی شود که هم بودجه کلان دریافت کنند و هم آگهی بگیرند و هم آن گونه که به تازگی و توسط مشاور رییس جمهور فاش شده منابع بودجه ای دیگر هم داشته باشند(داشتند).

من وشما انصراف بدهیم که با بودجه های هنگفت احساس بی نیازی کند و پخش مستقیم گزارش خبری رییس جمهور منتخب مردم به مردم را یک ساعت به تاخیر بیندازد؟

یک مثال ملموس و روزمره دیگر: با این همه پول جریمه که راهنمایی و رانندگی بابت تخلفات و غالبا توقف در محل ممنوع به خاطر کمبود پارکینگ های عمومی در کلان شهرها دریافت می کند چند پارکینگ طبقاتی ساخته شده است؟

از ابتدا پیدا بود که پرداخت یارانه نقدی به شیوه ای که اجرا شده کاری قابل دوام نیست و در نهایت ره به جایی نمی برد. افراد مختلف و از جمله این نویسنده بارها نوشته و گفته بودند که این کار به فرجام نمی رسد و هشدار داده بودند که حذف های بعدی احساس ناخوشایندی ایجاد می کند و ایده کاهش و حذف بر اساس خود اظهاری نیز ناشی از همین نگرانی است. اما به این پرسش هم باید پاسخ داده شود که چرا باید دستگاه های غیر مولد هزار ها میلیارد تومان بگیرند و به هیچ جا هم پاسخ ندهند اما فلان کارمند از دریافت یارانه خود اعلام انصراف کند؟

حذف افراد البته کار مشکلی نیست. اما اگر این حذف بر مشارکت اجتماعی و سیاسی و احساس تعلق ملی در آنها اثر سوء بر جای بگذارد تکلیف چیست؟ اگر در انتخابات بعدی یکی پیدا شود و بگوید به حذف شده ها دوباره یارانه می دهد و رای جمع کند چه؟

انتظار این بود که دولت بودجه ریزی عملیاتی و صفر را محور قرار دهد و بعد سراغ یارانه ها برود. به این معنی که دستگاه ها طرح بدهند و بودجه بگیرند. نه این که پول بگیرند و برای هزینه کرد آنها برنامه ریزی کنند.

یارانه نقدی و غیر نقدی تنها یک روی سکه است. بودجه و بلعیدن بودجه ملی همان روی دیگر است. پس دولت هم باید راستی آزمایی کند و هم اعتماد سازی. این دومی به این است که جلوی نشتی های بودجه را بگیرند. گیرم که من و شما انصراف دهیم (انصراف ندهیم هم عملا تبخیر شده است) آیا قرار است دیگران همچنان بودجه های بی حاصل و کلان بگیرند؟ دولتی که باشگاه داری می کند و هیچ کس هم پی گیر عملکرد مدیرانی نیست که بدهی بر جای می گذارند و می روند چگونه می تواند از دیگران بخواهد نسبت به ریافتی اندک خود حساسیت نشان دهند؟

چرا در دولت مصدق آن همه از اوراق قرضه استقبال شد و بعدتر نه؟ چون در آن مقطع دولت را از خود می دانستند و دیگر خواهی بر خود نگری چیره بود. چرا در آغاز انقلاب عطش پول بسیار کم بود و به مرور افزایش یافت؟

برخورداران می توانند و باید که از یارانه نقدی انصراف دهند اما هنگامی که به عین ببینی که دیگران هم از دریافت بودجه های کلان انصراف داده اند. زیرا یارانه نقدی تنها یک روی سکه است. روی دیگر، بودجه های غیر ضروری است. پرداخت بودجه از محل فروش نفت و دریافت عوارض و مالیات به دستگاه هایی که عملا بازدهی چندانی ندارند نیز مگر پرداخت یارانه نیست ؟ آن هم یارانه ای به مراتب کلان تر؟ آیا از این یارانه که با عنوان های دیگری دریافت می شود نیز انصراف صورت می پذیرد و شاهد خواهیم بود فلان نهاد که درآمدهای جانبی و ده ها شرکت دارد بودجه نخواهد یا کمتر بخواهد یا هزینه استخدام فرزندان شان را هم ما باید بپردازیم؟مردمانی از اندک یارانه نقدی بگذرند که شرکت های دولتی سرپا بمانند و زیان روی زیان انباشته کنند؟

کوتاه این که هم از مردم بخواهیم اگر نیاز ندارند از دریافت یارانه نقدی انصراف دهند و هم از دستگاه ها بخواهیم از بخشی از بودجه ای که در واقع یارانه است صرف نظر کنند و البته چون به خودی خود انصراف نخواهند داد دولت و مجلس باید اعمال کنند و از ابتدا تخصیص ندهند.

هر قدر اطمینان دهید که درآمد مازاد، صرف تقویت نهادهای مدنی و صنفی و رفاه و آسایش مردم می شود انگیزه انصراف نیز فزونی می گیرد ولی اگر انصراف دهیم و ببینیم امکان یک دیدار ساده با یک مقام اداری همچنان فراهم نیست و سطح زندگی او با کارمندان اداره تحت اداره خود بسیار متفاوت است انصراف ولو با خود اظهاری باشد رضایت درونی در پی ندارد و گسل اجتماعی ایجاد می کند.

یک مرور ساده نشان می دهد چقدر از بودجه هایی که اختصاص می یابد قابل کاهش است. همزمان یا حداقل پس از خوداظهاری مردمی برخی دستگاه ها هم باید انصراف دهند یا در مسیر انصراف قرار گیرند. همان یارانه ای که با عنوان بودجه دریافت می کنند.

مایلی کهن، سوار بر پاندول نفرت و محبوبیت
به بهانه اشاره اخیر به نام خواننده ای خارج نشین می توان گفت بر پاندولی از محبوبیت و نفرت سوار است و آدمی را با این پرسش روبه رو می کند که ما با چند مایلی کهن روبرو هستیم؟
عصر ایران؛ احسان محمدی- « انگار همان گونه که آبِ هاشمی و احمدی نژاد در دنیای سیاست به یک جو نرفت روابط دایی و مایلی کهن نیز بهبود نمی یابد. با این تفاوت که احمدی نژاد از استعاره «شاهزاده – گدا» نمی رنجید و دوست داشت خود را قهرمان مبارزه توده ها با اشراف معرفی کند اما مایلی کهن دوست دارد رقیب و حریف را گدا بداند. احمدی نژاد و مایلی کهن از وجوه دیگر اما به هم شبیه اند. در این که ابایی ندارد زندگی خصوصی افراد را روی دایره بریزد و به خاطر این که خود 20 سال زودتر (در دهه 50) به تهران آمده به دیگران بی احترامی کند و گدای شان بخواند! .... او هم مانند احمدی نژاد ادبیات شسته و رُفته ندارد و گاه با تعابیر زننده دیگران را می آزارد. از همه چندش آورتر انگ «غیر ایرانی» به صرف برخورداری از گرین کارد (یا به قول مصطلح گرین کارت) یا اقامت دایم و سیتی زِنی به دایی است حال آن که بسیارند ایرانیانِ فرهیخته یا صاحب سرمایه و تخصص که عملا دو ملیتی شده اند و نکته پنهانی نیست که اکنون بر ملا شده باشد».

یک روزنامه نگار عالم سیاست و نویسنده سطور فوق، او را شبیه ترین مرد دنیای فوتبال به «محمود احمدی نژاد» می داند. بی پروا حرف می زند، خود را در افشای آشکار و نهان دیگران محق می داند و در عین حال هر گونه انتساب به مردان سیاست و دریافت منصب در عالم ورزش از آنها را منکر می شود. هافبک قدیمی پرسپولیس و تیم ملی که زاده انزلی است، از قصر یخ و نفت تهران فوتبالش را شروع کرد و در پرسپولیس بالید. جایی که هنوز عطش و آرزوی سرمربیگری در آن را دارد.

او گرچه عضو گروه 100 نفره ای بود که به دیدار امام خمینی رفت اما پس از آن کمتر می توان نشانی از او در سیاست یافت تا زمانی که محمود احمدی نژاد به یک باره کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شد و معادلات سیاسی کشور را به هم زد.

مایلی کهن در این مورد هیچ پرده پوشی ندارد و با صراحت تمام دلبستگی اش به مردی که بسیاری او را عامل اصلی تلاطم های سیاسی و اجتماعی کشور در هشت سال گذشته می دانند اعلام می کند و می گوید:«آقای احمدی نژاد همیشه برای من قابل احترام بوده و آنقدر شهامت داشته‌ام که بگویم در دو دوره به او رای داده‌ام. در سال 84 که کسی جرات حمایت از او را نداشت و کمتر کسی فکر می‌کرد ایشان رئیس جمهور شود من به طور رسمی از او حمایت کردم. یک ماه یا 40 روز بعد از انتخاب آقای احمدی نژاد، ایشان من را خواست. به هر حال من آن زمان 27 - 28 سال سابقه حضور در سازمان تربیت بدنی داشتم و به همین خاطر آقای رئیس جمهور من را صدا کردند تا درباره وضعیت ورزش صحبت کنم. آن زمان تمامی وزرا انتخاب شده بودند و تنها رییس سازمان تربیت بدنی و معاون رییس جمهور انتخاب نشده بود. رییس جمهور از من پرسید به نظر شما بهترین فرد برای این پست کیست که من گفتم از نظر من بهترین فرد هاشمی طبا است و پس از او رسول خادم».

دعوای کش دار مایلی – دایی که در نهایت با محکومیت سرمربی پیشین تیم ملی خاتمه یافت گرچه در کوتاه مدت نوعی آتش بس را میان این دو برقرار کرد اما دوباره مایلی آتش جرقه را زد و دایی هم کوتاه نیامد. از لابلای مجادله این دو نفر می شود به برخی روابط سیاسی ناگفته ورزشی ها با سیاستمردان پی برد. آنجا که دایی خشمگین مایلی را خطاب قرار داد و گفت:« دوره گدایی برای پیدا کردن تیم با انتظار کشیدن در مصلّی گذشته است و در این دولت دیگر از این خبرها نیست.» اشاره دایی به همان روزی است که مایلی کهن پشت درهای بسته نمایشگاه مطبوعات در مصلای تهران دو ساعت منتظر ماند تا محمود احمدی نژاد بیاید و پس از آن بود که این شایعه درگرفت که در گفت وگوی کوتاه آن دو در شبستان مصلای تهران قول مربی گری گرفته و اگر نه در حد تیم ملی که دست کم برای سایپا.

مایلی کهن اما این طعنه را بی پاسخ نگذاشت و خطاب به دایی که او را «آقا قلدره» خطاب می کند گفت:« اگر خیلی ناراحت است از این پس در دیسکو به دنبال تیم می گردم!»

او همچنین فاش کرد که در دوره های گذشته انتخابات چه نام هایی را به صندوق ریخته است. البته باز فراموش نکرد که به رابطه دایی – روحانی اشاره نکند و «آقا قلدره» را بی نصیب بگذارد.

حاجی مایلی گفت:« این آقا (دایی) گفته که من سیاسی نیستم، اما نمی‌دانم که چه شده این روزها ایشان از رییس جمهور جدید حرف می‌زند و دکتر شما و دکتر من می‌کند! من جایی ندیده‌ام که قبل از انتخاب بگوید به دکتر روحانی رای می‌دهد یا نفر دیگری. اما نمی‌دانم که چه شده می‌گوید دکتر روحانی، دکتر من است. من دو بار به آقای خاتمی و دو بار به آقای احمدی نژاد رای داده‌ام و خیلی شفاف و واضح آن را اعلام کردم. در زمان آقای خاتمی قبل از انتخابات نگفتم که به چه کسی رای می‌دهم. اما قبل از انتخابات 84 و 88 گفتم که به آقای احمدی نژاد رای خواهم داد. برای این انتخابات هم خیلی فکر کردم و به این نتیجه‌ رسیدم که شاید دو نفر به حرف من اعتقاد داشته باشند و شاید در انتخابم اشتباه کنم و آن دو نفر هم به اشتباه بیفتند، به خاطر همین حرفی نزدم، اما الان با صدای بلند می‌گویم که رای من دکتر قالیباف بود و به ایشان رای دادم ».

حاجی مایلی که دو نتیجه درخشان تاریخ تیم ملی ایران مقابل کره جنوبی (6-2) و عربستان (3-0) در جام ملت های 1996 در دوران سرمربیگری او رقم خورده است از دیدار هایش با احمدی نژاد با «افتخار» یاد می کند و خود را مستقل می داند: « نه عضو انجمن اسلامی بودم و نه عضو بسیج و عضو جای دیگر همیشه مستقل بودم». او می گوید: «اگر نزد آقای احمدی نژاد رفتم مدرک دارم که نه تنها چیزی نگرفتم بلکه مبلغی هم پرداخت کردم، برای ساخت سرپناهی برای شخصی که نیاز به سرپناه داشت».

مایلی کهن نازک دل. مایلی کهنی که در برابر دوربین های تلویزیونی زار زد. آن که بازیکن تیم ملی را به جرم بازی پاسوراز تیم ملی خط زد. مایلی کهنی که می گوید « نگران بیت المال است».مایلی کهنی که می گویند به مدل موی بازیکنان کار داشت.

مایلی کهنی که به جوانان اعتماد می کرد. مایلی کهنی که به فرهاد مجیدی، نیما نکیسا، مهدی مهدوی کیا، داریوش یزدانی، مهرداد میناوند و .... فرصت بازی داد تا بدرخشند و ستاره شوند.

مایلی کهنی که به یکباره حامی بازیکنان خطاکار می شد و گذشت و تحمل را از مدیران بالا دستی می خواست، مایلی کهنی که خود را محق نشستن بر صندلی سازمان تربیت بدنی سابق می دانست، مایلی کهنی که لباس رفتگرها را می پوشد و در برنامه 90 «داریوش اقبالی» را خواننده مورد علاقه اش معرفی می کند و فردایش می گوید مخالف آتش زدن پرچم آمریکاست، مایلی کهنی که عادل فردوسی پور را «شومن»، امیر قلعه نوئی را «گروهبان قندلی»، علی دایی را «آقا قلدره و آقا پول پرسته»، رویانیان را «خودشیفته و عشق شهرت»، اصغر شرفی را «فراری از ایران به آمریکا»، افشین قطبی را «اجنبی و رفیق اوباما»، فیروزکریمی را «دلقک»، مقداد نجف نژاد را « بی مقدار» و .... لقب داد شخصیتی عجیب و پرتلاطم دارد که بر پاندولی از محبوبیت و نفرت سوار شده است و آدمی را با این پرسش روبرو می کند که ما با چند مایلی کهن روبرو هستیم؟

هومن جعفری در روزنامه اعتماد روز 28 آبان 92 یادداشتی با عنوان «تو برو خود را باش!» در مورد اخراج مایلی از صباباتری نوشت که شاید بتوان آن را پایان مناسبی برای این نوشتار دانست.

در بخشی از این یادداشت آمده است:« مایلی کهن بد فوتبال ایران را نمی خواهد اما با فوتبال ایران بد می کند. درست مثل دیگر همفکرانش که در روزهای آرامش و اعتماد سازی می خواهند شیشه بشکنند و اتفاقی رقم بزنند تا معادله عوض شود. ته معادله را هم نمی دانند. نیت شان تنها بر هم زدن معادلاتی است که بی آنها رقم می خورد. هرجا هم که معادله با آنها رقم خورده نتیجه ای جز شکست نداده. آنها سربازان روزهای جنگند.در روزهای صلح به کاری بر نمی آیند.

محمد مایلی کهن وقتی می توانست سرمربی تیم ملی باشد که به حجازی و پروین تیم ملی را نمی دادند. در این روزگار که تیم ملی یک راست می رود توی جیب بهترین مربیان خارجی محمد مایلی کهن بودن دشوار است. دیگر امتیازات زمان های قدیم از راه نمی رسد. این روزها دیگر کسی کاری ندارد که تو نماز شبت را می خوانی یا نه. این روزها برای نشستن روی صندلی از تو چیزهای دیگری می طلبند که نه بلدی و نه دوست داری یاد بگیری.»

تکذیب آزادی 5 مرزبان ایرانی ربوده شده در پاکستان
وزیر کشور ایران اعلام کرد چنین امری تاکنون تأیید نشده و پاکستان خبر آزادی مرزبانان ایرانی را تأیید نمی‌کند.
نایب رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس گفت: بنده تماسی که دقایقی پیش با وزیر کشور ‌مسئول پیگیری‌ پرونده 5 سرباز ربوده شده ایرانی داشتم، وی اعلام کرد چنین امری تاکنون تأیید نشده و پاکستان خبر آزادی مرزبانان ایرانی را تأیید نمی‌کند.

به گزارش عصر ایران، منصور حقیقت‌پور در گفت‌و‌گو با فارس اظهار داشت: بنده تماسی که با وزیر کشور داشتم که به عنوان مسئول پیگیری این پرونده هستند، در جریان صحت این خبر قرار گرفتم که وزیر کشور اعلام کرد چنین امری تاکنون تأیید نشده و پاکستان خبر آزادی مرزبانان ایرانی را تأیید نمی‌کند.

وی در ادامه تصریح کرد: ما تمام تلاشمان را به کار گرفتیم تا از طریق سفارت جمهوری اسلامی ایران در پاکستان موضوع را به جد دنبال کنیم تا پنج مرزبان جمهوری اسلامی ایران که در روزهای گذشته ربوده شدند، آزاد شده و به کشورمان باز گردند.

حقیقت‌پور خاطر نشان کرد: اگر آزادی این مرزبانان از طریق کشور پاکستان انجام شود به صورت شفاف و روشن اطلاع‌رسانی می‌شود و ما از طریق وزارت کشور این موضوع را اطلاع‌رسانی می‌کنیم.

سفارت ایران در پاکستان نیز اعلام کرد که با انتشار اخبار اولیه آزادی این مرزبانان، موضوع را به طور رسمی از وزارت خارجه پاکستان دنبال کرده و خواستار توضیح در این باره شده است.

سفارت کشورمان اعلام کرد: پیگیر اخبار دقیق در ارتباط با آخرین وضعیت این مرزبانان است.

همچنین از سوی استانداری سیستان و بلوچستان این موضوع اعلام شد که هیات اعزام شده به بلوچستان پاکستان که مدت ماموریتش به اتمام رسیده، هم‌اکنون در حال رایزنی و پیگیری اخبار مربوط به صحت و سقم این خبر است.

حسینعلی شهریاری، نماینده زاهدان نیز در گفت‌وگو با بیان اینکه هنوز خبر رسمی در این باره اعلام نشده، گفت: تا جاییکه مسوولان پاکستانی گفتند ارتش پاکستان در خاک خود عملیاتی انجام داده و به زودی خبرهای خوشی اعلام خواهد شد.

دادستان زاهدان: خبر آزادی 5 مرزبان ایرانی را تایید یا تکذیب نمی‌کنیم

دادستان زاهدان گفت که خبر آزادی 5 مرزبان ایرانی را نه تایید و نه تکذیب می‌کنیم.

محمد مرزیه در گفت‌وگو با ایسنا، در مورد خبر منتشره مبنی بر آزادی 5 تن از مرزبانان ایرانی ربوده شده گفت:‌ ما نیز این خبر را از منابع مختلف شنیده‌ایم، اما در حال حاضر آن را نه تایید و نه تکذیب می‌کنیم.

دادستان زاهدان ادامه داد: از نیروهای امنیتی خواسته‌ایم تا خبر موثقی در این راستا به ما اعلام کنند و در حال حاضر خواهان فرصت برای پیگیری این خبر هستیم.
ابراهیم حمیدی رییس کل دادگستری استان سیستان و بلوچستان نیز در همین راستا گفت: در رابطه با خبر منتشره مبنی بر آزادی مرزبانان ایرانی اطلاع دقیقی ندارم.

سخنان حکیم ارد بزرگ

Posted: 01 Mar 2014 04:43 AM PST